అనుభవ రాహిత్యం

ఒక సాయంత్రం,ఒంటరిగా కోనేటిపక్కన కూర్చున్నాను,
వేడెక్కిన మెదడుతో,బరువెక్కిన గుండెతో,
సమాజం పోకడపై అసహనం తో.. ఆగ్రహంతో
...
విసుగెత్తిన మనసుకి,నులువెచ్చని కౌగిలి ఇస్తూ
పచ్చికబైళ్ళు మెత్తలుగా పరుచుకున్నాయ్.
కల్మాషాల కుళ్ళుని చూసి కలతచెందిన నాకళ్ళు,
నీలాకాశంలో మేఘాలను నగ్నంగా చూసి మురిసిపోతున్నాయి.
అరుపుల తొక్కిసలాటలో నలిగిపోయిన నా చెవులు,
అలల సంగీతాన్ని,అరేబియన్ గీతంలా ఆశ్వాదిస్తున్నాయ్.

వలపు కోనేరు పొలాన్ని,సంధ్యాకిరణాలు దున్నేస్తున్నాయ్.
రెండుపక్కల నిటారుగా నిలిచున్న మావిడిచెట్లు,
ఆతిధ్యం స్వీకరించమని ఆహ్వానం పంపుతున్నాయ్.
అప్పుడప్పుడు,ఎంగిలిపడే కొంగల ముక్కులపై
తాకిన కిరణాలు ముక్కెరలై మెరుస్తున్నాయ్.
కరిగిపోతున్న కాలాన్ని చుక్క,చుక్కగా
ఆశ్వాదిస్తూ.. గుటకలేస్తూ గడిపేసాను.

అప్పటిదాక మిన్నకుండిన నా మనసు
ఒంటరిగా ఉన్నావంటూ,తుంటరిగా సైగచేసింది.
ఆలోచనలు,అస్తమించడం ప్రారంభం అయ్యాయ్.
కాసేపటికి ఏదో విసుగు నాలో, పరిగెత్తడం ఆరంభించింది.
వెంటనే అడుగులు,అనుమతి అడగకుండానే
అంగలువెయ్యడం మొదలెట్టాయ్...
జనప్రవాహంలో తరగలెత్తక తప్పదులే అంటూ

అప్పటిదాక ఆనందించిన నా మనసే
కాసేపటికి తిరిగి ఉపదేశించింది నన్ను హెచ్చరిస్తూ...
అందంగా ఉందని,ఆహ్లాదం పంచిచ్చిందని
కోనేట్లో కాపురం ఉండలేం కదా అని,
ఎప్పుడైనా జరుపుకునేది మాత్రమే పండుగ అని,
వానప్రస్థం స్వీకరించాల్సింది వార్ధక్యంలోనేనని

కాలికి బురద అంటిందని, నరికేస్తామా???
కడిగేస్తాం...కుదరకపోతే కనీసం తుడిచేస్తాం.
కుళ్ళిపోతున్న సమాజాన్ని సంస్కరించు,
నీ వల్ల కాకపోతే పక్కకు జరిగి నమస్కరించు,
అంతేకాని సమాజాన్ని బహిష్కరిస్తే ఎలా???
నీ అనుభవరాహిత్యం కాకపోతే అంటూ గీత ముగించింది.
అప్పుడే తెలిసింది ప్రకృతి అందాలు,నిశ్శబ్ద సమయాలు
అలసినప్పుడు సేదదీరడానికి మాత్రమే అని!!!